Britanska monarhija vuče poreklo iz malih kraljevstava koja su se u ranom srednjem veku razvila u Škotskoj i anglosaksonskoj Engleskoj, koja su se do 10. veka ujedinila u jedno englesko i jedno škotsko kraljevstvo. Godine 1066. poslednji krunisani anglosaksonski monarh, Harold II, poražen je i ubijen u bici kod Hastingsa tokom normanskog osvajanja Engleske, nakon čega je engleska monarhija prešla u ruke pobedničkog vođe Normana, Willijama Osvajača i njegovih naslednika.
Vitez Sedam Kraljevstava Pdf 55
Ujedinjeno Kraljevstvo Velike Britanije i Severne Irske i petnaest drugih komonveltskih kraljevstava priznaju istu osobu za svog šefa države. Premda se termini "britanska monarhija" i "britanski monarh" i danas često koriste da bi se označili različiti položaji ove osobe i institucije koju ona predstavlja, ipak je svaka od tih šesnaest država nezavisna i samostalna u odnosu na ostale, a monarh u svakoj od njih nosi posebnu titulu i ima posebna zaduženja.
U najstarije doba u Škotskoj nije postojao princip automatskog nasleđivanja kraljevske vlasti; umesto toga, primenjivao se običaj tanistrije, u okviru koje je kruna naizmenično prelazila na različite grane kuće Alpin. Međutim, to dovodilo do često nasilnih sukoba između različitih dinastijskih grana. Od 942. do 1005. sedam je kraljeva uzastopce ubijeno ili je palo u borbi.[42] Godine 1005. na presto je stupio Malcolm II, nakon što je pogubio mnoge od svojih suparnika. On je nastavio surovi obračun sa svakom opozicijom, a kad je 1034. umro, umesto da ga nasledi jedan od rođaka, kako je dotad bilo uobičajeno, nasledio ga je njegov unuk, Duncan I. Duncana je 1040. u bici porazio Macbeth, koji je onda preuzeo vlast, a njega samoga je 1057. u borbi ubio Duncanov sin Malcolm. Naredne godine, nakon što je pogubio Macbethovog posinka Lulacha, Malcolm je stupio na škotski presto kao Malcolm III.[43]
Odnos između komonveltskih kraljevstava je takav da bilo kakva promena u vezi s nasleđivanjem prestola mora biti odobrena u svim tim kraljevstvima. Pitanje nasleđa regulisano je parlamentarnim aktima, kao što su Povelja o pravima 1689, Zakon o nasleđu 1701 i Zakoni o uniji 1707. Pravila nasleđivanja mogu se promeniti samo zakonom usvojenim u parlamentu; vladar se ne može sam odreći prava na presto. Zakonom o nasleđu 1701. pravo naleđivanja prestola ograničeno je na zakonite potomke Sofije Hanoverske, unuke Jamesa I, i to samo one koji su protestantske veroispovesti.
Puna zvanična titula britanske kraljice danas glasi: "Elizabeta Druga, milošću Božjom, Ujedinjenog Kraljevstva Velike Britanije i Severne Irske i njenih drugih kraljevstava i teritorija kraljica, poglavarica Komonvelta, braniteljica vere" (Elizabeth the Second, by the Grace of God, of the United Kingdom of Great Britain and Northern Ireland and of Her other Realms and Territories Queen, Head of the Commonwealth, Defender of the Faith).[115] Titula "poglavara Komonvelta" pripada lično Kraljici, a ne prelazi automatski na sledećeg monarha.[72] Papa Lav X dodelio je 1521. naslov "branitelja vere" kralju Henriju VIII za njegove zasluge u podršci papstvu tokom prvih godina protestantske Reformacije, a naročito za njegovu knjigu Odbrana sedam svetih tajni.[116] Kad se Henry odvojio od Rimske crkve, papa Pavle III opozvao je tu počast, no engleski je parlament potom usvojio zakon koji je dozvolio dalju upotrebu tog naslova.[117] 2ff7e9595c
Commentaires